CANA-DO-BREJO (Costus spicatus, Costus arabicus, Alpinia spicata, Sagitaria tuberosa)

Editado por

Picture of Pétrick Gouvêa
Pétrick Gouvêa
Designer
CANA-DO-BREJO

Família: Zingiberáceas.

Nomes populares: Cana-roxa-do-brejo, cana-roxa, cana-do-mato, cana-dobrejo, cana-de-macaco, paco-catinga, jacuacanga, ubacaia, periná.

Características: Planta herbácea. Haste dura. Folhas alternas, oblongas, invaginantes, verde-escuras, com bainha pilosa e avermelhada nas margens. Flores amarelas com brácteas cor de carmim.

Aplicação: O rizoma é diurético, diaforético, tônico e emenagogo.

O suco das hastes frescas, diluído em água (dose normal), é usado contra as gonorréias.

O cozimento das hastes (50 gramas para 1 litro de água) é empregado, em lavagens, para combater a leucorréia; e, como chá (dose normal), para combater as dores nefríticas.

O rizoma se usa para os mesmos casos.

A haste e o rizoma, secos, reduzidos a pó, são empregados em Cataplasmas adstringentes, para curar hérnias, etc.

Os nossos caboclos usam as folhas, untadas com sebo, topicamente, como emoliente, nas contusões e inchaços.

Partes usadas: Folhas, rizoma, casca.

 

Referências:

BALBACH, Alfons. A flora nacional na medicina doméstica, vol.2. São Paulo: Edições Vida Plena, 11ª edição, p. 527.

Compartilhamento: